Himbatoer (Epupa Falls) en prachtige rit naar Swartbooisdrift

Vandaag stond ons bezoek aan de Himba's op het programma. Om 8u kwam de gids naar ons toe en gingen we inkopen doen (500 N$) in een klein winkeltje. In vergelijking met veel georganiseerde toers viel onze prijs zeer goed mee. Soms vragen ze 850 N$ pp voor een "toeristisch" bezoek.

De toonbank van de winkel is voorzien van tralies zodat kleine kinderen het winkeltje niet kunnen beroven. We kochten maïsmeel en een kartonnen doos vol spullen. We verlieten het dorpje en reden een eindje terug. Opeens moest ik ergens inslaan en sporen volgen, ik zag er niets want het was één vlakte vol keien. Een gewoon iemand die de buurt niet kent, rijdt hier gewoon voorbij. "Welcome on the Namibian roads" grapte de gids. Ik volgde elke instructie van de gids, want als je hier lekke band krijgt heb je een probleem. Opeens kom je aan bij een lokale school, reden over de lokale "speelplaats" en zetten de tocht verder tot echt in de "middle of nowhere". Opeens komen we bij een traditioneel gezin. Hij moest eerst toestemming vragen daar we de eerste toeristen waren die er kwamen. Het gezin dat we bezochten was de familie van de gids waar hij opgegroeid was

Het werd geen bezoekje zoals 13 in een dozijn. We kregen eerst wat uitleg over hoe de himba's leven, over hun tradities, geschiedenis enz...Nadien begaven we ons in de "kraal" (zoals eerder beschreven) en liepen we naar de zeer herkenbare Himbavrouwen. Daar kregen we uitleg over alle versieringen die ze dragen. Elke ketting, schelp,...die ze dragen heeft een betekenis. Zowel de Himba kinderen als Warre waren zeer terughoudend in het begin. Enkele familieleden waren op stap met hun kudde geiten en kwam pas over enkele dagen terug. We mochten een klein lemen hutje betreden en kregen daar uitleg over de okerkleurige créme die ze aanbrengen, de ceremoniële riemen enz...

Hun herkenbare okerkleurige "dreads" hebben ze voor 3 maand. Het einde van de dreads is versierd met zwarte haren van de mannen. Jongere (jongens en meisjes) hebben ook een eigen haartooi. Het was voor Warre allemaal wat imposant, pas na een tijdje kwam hij wat los en durfde hij met hen op de foto's. Ik kan hier nog zoveel schrijven, maar je kan maar half beschrijven wat we daar hebben meegemaakt. Het was voor ons alledrie een zeer unieke ervaring. Bij het afscheid nemen overhandigen we de voedingsmiddelen en ging dit in hun "storage".

Na deze indrukwekkende toer reden we terug naar de campsite. Ik had op onze campsite gisteren al snel een immense "hagedis" zien weglopen en het water invluchten. Daar er in dit gebied veel krokodillen leven, dacht ik dat het een jonge krokodil was, maar bleek dat het nu te koud is voor de krokodillen. Toen we in het restaurant zaten te wachten zagen we hem opnieuw. Bij navraag leek het een Nijlvaraan te zijn. 's Avonds werden we uitgenodigde bij de "buren" die we al enkele keren tegen gekomen zijn tijdens de reis. Met wat verwarmde marshmallows en een glaasje wijn maakten we er een gezellige avond van.

9 juni : We verlaten de Epupa Falls en besluiten de weg (D3700) te nemen die langs de rivier loopt, en die niet op GPS staat. Je moet steeds vooraf vragen dat de weg berijdbaar is, want indien de rivier uit haar oevers treedt kan je hier niet rijden. Het werd één van de mooiste weg. Reisgidsen zullen waarschijnlijk aangeven dat dit onbegonnen werk is, maar ik kan ze alvast aanraden. Genieten ten top. Zeer afwisselende offroad trip. Ik waande me even op een expeditie, want de weg was echt "niet toeristisch en pure off road langs het water door een jungle achtige omgeving afwisselend met zanderige gebieden. Het was slechts 90 km maar we reden er 2u30 over. Een echte aanrader voor iedereen die naar dit gebied reist. 10 km voor de eindbestemming werd het wat spannend want we moesten vanuit zacht zand door een rivier en dan op een zachte rotspartijen rijden. Ik vroeg LIndsey om uit te stappen en instructies te geven want ik had totaal geen zicht waar ik moest rijden, en ik moest continu manoevreren om niet in de diepe kuilen tussen de stenen te geraken. Eens deze uitdaging overwonnen zette ik mijn auto stil, en ging ik een Zuid-Afrikaan helpen die zich heeft vastgereden in zacht zand. Dat is hier de mentaliteit, iedereen helpt iedereen die pech heeft of vastzit. Na het wegscheppen van zand en banden fameus te lossen tot minder dan 1 bar kon hij zich losrijden uit het zand. Ik gaf hem de nodige instructies om door het water en op de stenen te rijden. Eind goed, al goed. Bleek dat we later op dezelfde campsite stonden. De weg naar de campsite is en blijft een echt avontuur, je zit in niemandsland en verstaat niet hoe hier een campsite kan renderen. Bij aankomst bleek dat de camping het meest bevolkt was van alle bestemmingen die we tot nu toe aangedaan hebben. Blijkbaar is deze camping zeer populair bij Zuid-Afrikanen. Normaliter kan je hier een mooi cruise (op z'n Afrikaans) maken bij zonsondergang en aan birdwatching doen maar het waterpeil was te laag. Aan de overkant van de rivier ligt het buurland Angola. Bij het avondeten werden we vergezeld door apen en moesten we echt schermen voor onze brokken.