Sossusvlei, de grootste zandbak ter wereld.

De volgende dag verlaten we deze magische plaats en hebben we een grote trip voor de boeg. Op zich zijn het niet zoveel kilometers, maar nogmaals de toestand van de wegen zorgen ervoor dat het lange rijtijden worden. Van wegen vol keien, naar zachte zandwegen tot gravel. Reken gerust anderhalfuur extra wat neerkomt op 5u30 rijden. Elke keer kijken we vol verwondering naar de landschappen die continu wijzigen. Op onze weg ontmoeten we weer Leo en Catherine en rijden we samen richting Sesriem. Het enige waar Sesriem bekend voor is, is het domein Sossusvlei. Het eigenlijke Sossusvlei ligt nog 60 km verder dan Sesriem, wat niet meer is dan een tankstation, hotels en een klein winkeltje. Wij verblijven op Sesriem campsite, een camping in het park. Om het even duidelijk te maken moet je eerst door een gate voor het domein Sossusvlei. Iets verder is er nog een poort waar de weg begint naar de duinen, Deadvlei en Sossusvlei. Deze poort gaat s morgens om 6u30 open. De eerste poort voor de campsite (voor mensen die logeren in lodges) gaat smorgens om 7u30 open.

De Sossusvlei ligt in de Namib-Naukluft N.P. De meest bekende foto's van Namibië komen ongetwijfeld uit de Sossusvlei. De beelden met de intens rode duinen en scherpe lijnen zijn adembenemend. De duinen in dit gebied zijn de hoogste in de wereld en bereiken hoogtes van bijna 400 m hoog. Nadat we ingecheckt waren bij de camping reden we samen met Leo en Catherine het park binnen. We deden een eerste poging om Dune 45 te trotseren, maar dat doen op het warmste moment van de dag was geen goed idee. Na de eerste klim besloten we de beklimming morgenochtend te doen, zoals de meeste doen, we reden door naar Deadvlei en het eigenlijke Sossusvlei wat enkel met 4 x 4 te doen is. Bandenspanning lossen en door het mulle zand crossen. We reden eerst naar Sossusvlei, de enigste plaats met een waterplas, wat zeer uitzonderlijk is. Net ervoor bestaat de grond uit gedroogde klei die gebarsten is. Nadien rijden we naar Deadvlei, een opgedroogd meer met boomstammen die een bijna surrealistisch landschap zijn geworden. Warre was hier volledig in zijn nopjes en liep door het zachte zand terwijl wij maar puffen. Nadien reden we de 60 km terug naar de camping. Ondertussen begon het valavond te worden en tegen 18u, net donker waren we op de camping. Warre kan het maar niet vatten dat de Zuid Afrikanen met hem kunnen babbelen, met verkorte woorden te verstaan. Het blijft ook leuk om zover weg te kunnen communiceren in eigen taal. Het West-Vlaamse accent leunt het dichtste aan bij het Suid Afrikaans.

29 mei : de wekker gezet om 5u45, want uit ervaring wist ik dat het lang aanschuiven is vooraleer de poort om 6u30 open gaat. Nu....stonden we in totaal met 3 jeeps, en 1 shuttlebus. We reden in de donker richting Dune 45. Het is alomgeweten dat deze beklimming met zonsopgang een onvergetelijk moment is. Je moet het zien als een dik halfuur bergopwaarts delen in zacht zand. Warre, die leek wel een berggeit en liep bijna de duin naar boven. Lindsey haakte af wegens hoogtevrees. Samen met Leo, Catherine en Warre stonden we uitgeput maar voldaan op de top, genietend van de prachtige zonsopgang. Ik was super fier op de prestatie van Warre die opnieuw al lopend aan de afdaling begon. Eens beneden genoten we van een welverdiend ontbijt samen met Leo en Catherine, en met mondjesmaat kwamen hier en daar enkele toeristen toe, maar zeker niet de drukte die ik ken van 10 jaar geleden. Nadien reden we nog naar Sesriem canon (tegenover camping) waar Warre op de foto mocht bij de politie en militaire politie met kepie op zijn hoofd en stok onder zijn schouder, hij genoot er super van. We namen hier afscheid van Leo en Catherine en reden richting Solitaire, wat bekend staat om zijn roestige autowrakken, maar ook de lekkere appeltaart. Daar zeggen we geen neen tegen en Warre die leeft zich voluit uit bij de auto's en tractor.

Onze overnachtingsplaats lag iets verder dan Solitaire op de Spreetshoogte Pass. We sliepen op Gekko campsite, tot nu toe één van de meest unieke slaapplaatsen. Aan de receptie kochten we 2 steaks van oryx voor op de braai. We stonden op het plaatsje Moonlight. De weg naartoe is al een avontuur en daar sta je op het uiteinde op een betonnen plateau net iets groter dan de auto met voor de rest een uitgestrekt gebied. Zelfs de open douche en toilet gaf uitzicht op deze uitgestrektheid. Enig nadeel, er zijn hier veel slangen en schorpioenen, maar gelukkig geen gezien, wel een immense sterrenhemel. We hebben al veel avonden met een pracht aan sterrenhemel gezien, maar niets dat kon tippen aan deze avond. Opnieuw een onvergetelijke ervaring.

Morgen richting Swakopmund, we logeren er in een klein appartementje met alle faciliteiten. Dat zal deugd doen na een weekje basic kamperen.